ආත්තම්මා....
ඉස්සර මැටි බිත්ති අතර වරිච්චි ගැන ගැන
අත්තම්මා උන්න අයුරු මැවේ නෙතේ කොන
පෝය හතර සිල් නොගතත් උන්දැ කොරපු පින
ගෙනිහිං ඇති දිව්‍ය ලෝකෙ ඇති ඉහළම තැන
සඳට ඉරට පෙම් කරන්න කියාදුන්න අම්මා
නෑ දුටුවේ තවත් හිතක් පිරුණ නුඹේ පෙම්මා
වත්ත පහළ සැඟවුණ දා නුඹේ ගතිය සම්මා
දැනුණා මට බොහෝ සෙයින් අනේ ආත්තම්මා
හිස අත නුඹෙ වදින සෙයක් තාම දැනේ මට
පාළුයි ගම පුරාවටම නැතිව නුඹේ කට
හුළඟ පවා නුහුරු කමක් මට දැනෙනා කොට
ඉව කරනව ආත්තම්මෙ නුඹේ බුලත් විට
කොණ්ඩ කැවුම් හැඩ නැතිවා නැතිව නුඹේ අත
වත්තෙ ගහේ මල් නැතිවා පහන් පැළට තිත
ගේ මුල්ලේ වැසී ගොසින් පිරුවාණා පොත
ආත්තම්මෙ නුඹයි එකම දුටුව සිරිය කත
වෙල් මායිම් දෙණිය දිගේ හැරමිට ඇන ඇන
අත්තම්මා නොගිය තැනක් තියෙද සතර කොන
පං පැදුරක් ආනෙ ඉඳන් ඇගේ දිවිය ගැන
දෙස් තියනව හැමදාමත් අප අතරට පැන
No comments:
Post a Comment