සයුරක් අසළ...

  

           

           



ගොම්මං අඳුර මැද ඉටි පන්දම් එළිය
වටවී සුළං හීතල කරනව වලිය
පොල් රුප්පාව නගනා මූසල සිළිය
කපනව වරින් වර වැටෙනා සඳ එළිය

කැපෙනා සඳ එළිය මැද නෙතු විදාගෙන
නැගෙනා රළ පෙළෙහි හදවත තියාගෙන
බිඳෙනා රළ හඩින් සිතුවිලි දරාගෙන
ලලනා රුවකි ක්ෂිතිජය දෙස බලාගෙන

හොයියා හඩක් නැගෙනා විට වෙරළ කොනේ
ඇගෙ ළය මඩළ එසැවී හඩනවා දැනේ
රිදිලා වගේ විටකදි නෙතු විඩාවෙනේ
සුරුවම වෙතට බැල්මන් හෙලනවා පෙනේ

වැටකෙයියාව පස සැගවුණ අතු පැළක
ඇසෙනව බිළින්දෙක් යළි හඩනා සෙයක
සිතුවිලි සමුදුරම තියලා ඇය පසෙක
බිළිඳා කැටුව සක්මන් වෙරළේ විටක

තම බිළිඳාව නොතබා වෙරළත රළට
රළ පෙළ නොපාගා ඈ යයි පසු පසට
තද කොට බදාගෙන තම බිළිඳා ළැමට
සුසුමින් බරවු නෙත් හෙළනව ක්ෂිතිජයට

හිතුණත් ඇගෙන් වගතුග ගොස් අසන්නට
තවමත් නොවැටහේ කාරණෙ හැරෙන්නට
නොගියත් නැවත ඒ වෙරළේ සරන්නට
හිතවත් ලෙසට විණි ඇගෙ රුව මැවෙන්නට