මම වරා මල,නුඹයි පවන__

පවන බොහො දුර නුඹත් සමගින්
වෙන්ව ආයෙමි පුරුදු නටගින්
ලබන්නට පෙම් වදන් මුවගින්
පැතූ මුත් පොඩි වුණා නියගින්

ශ්වේත වූ සළු ගිලිහි ගිය තැන
දුරයි යන්නට පුරුදු නිවහන
අදිසි හැගුමැති නුඹේ දෙනයන
එකම දසුනයි මහද රිදවන

දහවලෙහි නුඹ වුණෙන් ගිනියම්
අමතකද පෙර ළගින් හිඳි මම්
අනේ පුදුමයි පවන මට නම්
නුඹද මට පෙර කළේ කවි කම්

එදා දුන් පෙම තබා හිත යට
ඉතින් නික්මෙමි මහා පොළොවට
නියගයෙත් මුදු කුසුම් රඳනට
මුදාළමි ප්‍රේමයේ බිජුවට

........................................................දිනේෂ් සිල්වා